Skip to main content

Echte mannen eten geen honing…

Stress & suiker BV

Ik was 29 toen het voor de eerste keer gebeurde. Ik was koopvaardij officier op de grote vaart, onderweg van Venetië naar Syracuse op Sicilië. Ik maakte me gereed voor de middagwacht toen ik een kleine steek voelde in de borst. Al snel werd deze gevolgd door een aanhoudende steek en gruwelijke pijn. Kreunend zakte ik door mijn kniëen. Juist op dat moment kwam een collega voorbij gelopen. De deur van mijn hut stond open en hij haastte zich naar binnen en vroeg: 'Gilbert, man, wat is er?' 'Ik weet het niet', kreunde ik. 'Help me in mijn kooi (bed) en roep de eerste stuurman'. Niet alleen is de eerste stuurman de hoogste officier, hij is tevens 'waarnemend arts' bij gebrek aan beter. Helaas wist hij ook niet wat ik had. Hij suggereerde dat het wellicht mijn hart was, maar daarvoor was ik toch wel erg jong. Ik werd vrijgesteld van dienst, maar protesteerde. Ik wilde geen collega opzadelen met mijn wacht. Dat doe je gewoon niet. Een zeeman wordt nooit ziek, want echte mannen eten geen honing, die kauwen op bijen. Maar bij de volgende steek kromp ik ineen van de pijn en besloot in mijn kooi te blijven.

Je zuipt te veel
In Syracuse aangekomen werd ik linea recta naar een privé kliniek gereden, hoewel de druk en pijn verdwenen waren. De onderzoeken richtten zich met name op mijn hart, maar de eindconclusie was dat het toch niet mijn hart was. Eigenlijk wist de arts niet wat mij mankeerde. Hij vermoedde dat ik last had gekregen van acute gastritis. Niet begrijpend keek ik hem aan waarop hij mij uitlegde dat er bij mij sprake was geweest van een tijdelijke maar hevige maagvliesontsteking. Op weg terug naar het schip zei de eerste stuurman sarcastisch: 'Jij Gilbert, jij moet niet zoveel vreten en zuipen'. Ik zei niets, dit keer geen bijdehante reactie. Ik voelde me alleen maar schuldig naar mijn collega's.

Oorzaak onbekend
Sinds dat voorval kreeg ik ieder jaar wel 3 tot 4 keer een aanval van acute gastritis, nooit meer zo heftig als de eerste keer, maar soms zo drukkend dat ik op de koude grond ging liggen. De aanvallen duurden gelukkig niet langer dan een uur, een enkele keer twee uur. Ik kon er nooit echt een vinger achter krijgen welk voeding of drank nou die aanvallen veroorzaakten. Soms slikte ik Rennies, maar dat gaf ook geen echte verlichting. Ik leerde ermee leven totdat het volgende gebeurde…

Op een mooie zomerdag
Het was zondag 7 uur 's ochtends 17 juli 2016. Een mooie zomerse dag. Ik rende naar buiten de zon tegemoet. Ik had besloten een uur te gaan hardlopen op vol vermogen. Heerlijk! Na 5 minuten voelde ik een lichte steek in mijn borst. Ik weet nog dat ik dacht: 'Oh nee, niet nou hè'. Ik was hartstikke nuchter. Ik had niets gegeten. Hoezo ging mijn maag opspelen? Na 10 minuten nam de druk op mijn borst toe. Ik besloot het te negeren, versnelde en zei tegen mezelf: 'Hier ren ik wel doorheen'. En dat is precies wat ik deed. Twee minuten later voelde ik niets meer. Ik rende de wereld uit. Ik leek wel vleugels te hebben. Toen ik bijna thuis was begon het weer te steken. De druk hield aan. Bij de voordeur aangekomen begon ik met mijn cooling down, maar in plaats dat de druk op mijn borst afnam, voelde ik een enorme aanhoudende steek en een gruwelijke pijn. In een flits dacht ik terug aan die jonge officier van 29. Er daalde een grote kalmte over me neer en ik dacht: 'Ik ga zo vallen; ik ga het bewustzijn verliezen. Het is zondag 08.00 uur. Iedereen slaapt nog. Niemand ziet me liggen'. Daarna werd het zwart voor mijn ogen.

Bel 112
Toen ik weer bijkwam lag ik op de grond, zand op mijn bezweette huid. Ik kokhalste. Ik was vreselijk misselijk. Er was een vrouw over me heengebogen die mij vragen stelde en 112 belde. Het bleek mijn buurvrouw te zijn, een arts. Ik zag nog meer gezichten. Wielrenners. Toen kwam Françoise naar buiten gerend. Ze ging naast me op de grond zitten en legde voorzichtig mijn hoofd op haar dij. 'Is 112 al gebeld?', riep ze. Ik voelde haar bezorgdheid en de veiligheid van haar liefde.

De grote tegenslag
Niet veel later lag ik op de spoedeisende hulp. Ze waren direct begonnen met diverse onderzoeken. Hartritme, hartslag, bloeddruk, zuurstofsaturatie, alle indicatoren waren oké. Het hartfilmpje registreerde niets abnormaals. Ze deden nog een bloedonderzoek om uit te sluiten dat het mijn hart was. Tijdens een harttinfarct komen er namelijk enzymen vrij. Hoe groter het infarct hoe meer hartenzymen er worden gevonden. Terwijl ik wachtte op de uitslag voelde ik me weer goed hersteld. Ik had honger als een wolf en wilde gewoon naar huis. Toen kwam de uitslag. Er was een minimale hoeveelheid enzymen gevonden. Ik werd direct naar de hartbewaking gereden. Daar begon de ellende.

Transformatie tot zombie
Op de hartbewaking werd ik van mens tot patiënt gedegradeerd. Wie ik was, wat ik geleerd had, bedacht had, was niet langer relevant. Ik was een patient, hulpeloos, redeloos, kennisloos. Ik was niet meer dan een lichaam, een machine die gerepareerd moest worden. Terwijl ik wachtte op een hartkatheterisatie, een onderzoek waarmee ze kunnen vaststellen of er sprake is van vaatvernauwing, volgde de verpleging een strikt protocol. Drie maal daags werd ik volgestopt met vijf soorten medicatie en kreeg ik een anti-trombosespuit in de onderbuik. Binnen een dag op de afdeling hartbewaking transformeerde ik van een patiënt tot een zombie. Ik kon niet meer helder denken, ik had geen focus, kon me niet concentreren, ik trilde over mijn hele lijf, werd duizelig, kreeg hoofdpijn, zag wazig, kon niet slapen. Ik kon maar één ding bedenken: ik moet hier zo snel mogelijk weg!

Behandeld als een onmondig kind
Pas op de derde dag in het ziekenhuis werd ik gekatheteriseerd. Er bleek een vernauwing in mijn rechter kransslagader te zitten. Het ziekenhuis had daarom mijn operatie een week later gepland. Ik zou een stent in mijn kranslagader krijgen: een metalen of kunstof buisje dat op de plek van de vernauwing in het bloedvat geplaatst wordt. Alles was al besloten. Blijkbaar deed mijn mening er niet toe. Ik voelde me behandeld als een onmondig kind. Dit ging me te ver.

Angst en doemscenario's
Gelukkig had Françoise al de eerste opnamedag mijn laptop gebracht. Zo wazig als ik de wereld zag, zette ik direct mijn onderzoek voort naar hart- en vaatziekten, vooral naar stents, de bijbehorende medicatie en de mogelijke nadelige gevolgen. Na drie uur wist ik voldoende en vroeg een gesprek aan met de behandelend cardiologe. Ik zei tegen haar: 'Ik weet dat jullie werken volgens een standaard protocol, dat jullie mij deze medicatie moeten geven, maar ik word er doodziek van. Ik kwam hier binnen als een gezond mens met een akkefietje en nu…nu ben ik een wrak. Ik kan niet eens dit gesprek goed met je voeren.' Ze wachtte even en sprak: 'Je lichaam heeft tijd nodig om te wennen aan de medicatie', waarop ik antwoordde: 'Toen ik op mijn twaalfde mijn eerste sigaretje rookte en doodziek werd, zei mijn vader ook niet tegen mij: alles komt goed, je longen moeten even wennen.

Als een lichaam zo heftig reageert als het mijne dan klopt er iets niet'. Ik vervolgde: 'Kun je mij eigenlijk genezen?', waarop ze eerlijk antwoordde: 'Nee, dat kan ik niet'.
'Verkeer ik in levensgevaar?', vroeg ik. 'Nee', zei ze.
'Waarom willen jullie me dan over een week opereren?'
'Omdat dit de standaard behandeling is voor zo'n aandoening en er nu ruimte is. Als we het uitstellen, kun je achter aansluiten in de rij. Dan kan het weken duren voor je aan de beurt bent'.
Ik werd onzeker en voelde hoe mijn angst getriggerd werd. Toch zei ik: 'Ik heb besloten om me niet te laten opereren. Wellicht op een later moment, want ik wil eerst onderzoeken of deze geplande operatie voor mij de beste oplossing is. Ik ga naar huis. Ik wil graag dat je de opdracht geeft voor mijn ontslag uit het ziekenhuis'.
Niet geheel verrast begon de arts allerlei doemscenario's te schetsen. Ze argumenteerde hoe onverstandig mijn keuze was. Ik zag hoe ze onbewust inspeelde op mijn angstgevoelens, maar ik hield voet bij stuk. Die middag waggelde ik als een zombie het ziekenhuis uit.

Hoe nu verder?
Thuis stopte ik acuut met de medicatie en begon heel methodisch naar mijn herstel toe te werken. Op advies van orthomoleculair therapeute Nicolle Janssen paste ik mijn voeding en levensstijl aan, nam dagelijks een aantal specifieke supplementen en gooide mijn sportregime volledig om. Voortaan niet alleen cardio maar ook krachttraining. Bij osteopaat Erik Horsten heb ik het hart en het ophangsysteem laten behandelen, zodat mijn hart meer ruimte kreeg. Ik nam 3 maanden vrij van mijn werk om onderzoek te doen naar hart- en vaatziekten en het belang van voeding. Hierbij richtte ik mij vooral op onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek (niet door de farmaceutische industrie gefinancierd). Als proefpersoon nam ik een jaar lang deel aan het medisch wetenschappelijk onderzoek SmartCare, gericht op optimalisatie van hartrevalidatie. En last but not least: iedere dag, 6 maanden lang, deed ik een half uur de Healing Code; dit zijn specifieke energetische oefeningen gericht op genezing, o.a. van hart en bloedvaten.

Het resultaat
In de eerste maand viel ik 5 kilo af. Na 2 maanden voelde ik me fitter dan ooit. Alle oneffenheden in mijn huid verdwenen. Ik kon weer sporten zonder zuurstoftekort of druk op de borst te ervaren. Mijn darmen, wat een belangrijk deel van het immuunsysteem is, functioneerden als nooit tevoren. Na een half jaar voelde ik me herboren en verklaarde ik mezelf genezen. Inmiddels is er na mijn mini-infarct anderhalf jaar verstreken. In die periode heb ik - voor het eerst sinds mijn 29e - geen last gehad van zogenaamde acute gastritis(?).

Enkele lessen die ik leerde

  • Ik leerde dat als je een tweede kans krijgt die met beide handen moet grijpen; dat uitgebalanceerde voeding bepalend is voor je fysieke gezondheid en je daarvoor zelf verantwoordelijk bent; dat een mens een groot zelfgenezend vermogen heeft; dat je geen medicatie nodig hebt als je fysiek, mentaal en emotioneel gezond bent; dat de meeste medicatie zelden geneest en zeker niet gezond maakt.

  • Mijn intensief onderzoek in onafhankelijke wetenschappelijke studies bracht halve waarheden en onwaarheden aan het licht die door de farmaceutische industrie en de reguliere geneeskunde als waarheid verkocht worden. Zo blijkt cholesterol in geen relatie te staan tot hart- en vaatziekten, maar wordt cholesterolverlagende medicatie als behandeling tegen vaatziekten zowel door huisarts als specialist gepusht omdat het een farmaceutische cashcow is. Cholesterolverlagers (statines) kunnen bij langdurig gebruik leiden tot afbraak van spieren met mogelijk nierfalen als gevolg, schildklierverstoringen, hartfalen of een verhoogd risico op diabetes. Ook zouden statines kanker kunnen veroorzaken.
     
  • Hart- en vaatziekten worden met name veroorzaakt door stress en suiker. In die volgorde. Bij stress moet men ook denken aan emotionele stress veroorzaakt door langdurige onzekerheid, onveiligheid, zorgen, boosheid, angst, wrok, verdriet enzovoorts. Zowel stress als suiker kunnen zorgen voor chronische onsteking van binnenuit, bijvoorbeeld van de bloedvaten. Echte mannen eten geen honing…
     
  • Mijn mini-hartinfarct was een levensveranderende ervaring. Ik werd mij bewust van mijn sterfelijkheid. Ik ontdekte dat ik de dood niet vreesde. Mijn dood leek me een vreselijker lot voor mijn dierbaren dan voor mezelf. Dit motiveerde mij om extra goed voor mezelf te zorgen.
     
  • Maar mijn belangrijkste les was dat niets werkelijk belangrijk is in dit leven, geen materie, niet je werk, niet je droom, niet de toekomst, geen verlichting. Alleen je houding tegenover het Leven en de dag van vandaag. Daarom wil ik elke dag liefhebben en genieten van vandaag.

Plaats een reactie

Je plaatst een reactie als gast

Wie gingen je voor?