Skip to main content

Hoe herken je emotionele onvolwassenheid?

Uitblinken in dooddoeners

Of iemand fysiek volwassen is kan meestal eenvoudig vastgesteld worden. Je hoeft alleen maar naar het lichaam te kijken. Zo hebben kinderen van 10 nog wat groei-jaren nodig om zichzelf fysiek volwassen te kunnen noemen. Als ze 18 worden zijn ze voor de wet meerderjarig en (fysiek) volwassen. Hoe anders ligt dit bij emotionele volwassenheid. We kunnen in ons dagelijks leven enorm verrast worden door de emotionele onvolwassenheid (ja, zelfs instabiliteit) van menig meerderjarige. In één en dezelfde persoon kan verbazingwekkende emotionele onvolwassenheid vredig bestaan naast individuele kwaliteiten en vaardigheden. In een liefdes- of werkrelatie kan het zelfs enige tijd duren voordat we ons realiseren dat we met iemand te maken hebben die het emotioneel niveau van een kind nauwelijks ontgroeid is.

Laat ik daarom wat kenmerken duiden zodat je kunt zien of iemand emotioneel onvolwassen is. Erg moeilijk zal dat niet zijn omdat ondergetekende ook een aantal jaren vastgezeten heeft in het zompige moeras van emotionele onvolwassenheid. Emotioneel onvolwassenen communiceren vaak met typische dooddoeners.

Ik ben niet zo goed in tijd alleen doorbrengen
Wat de volwassenen van de onvolwassenen onderscheidt is met name de eigenschap dat ze alleen kunnen zijn. Tijd die ze gebruiken om te overdenken wie ze zijn en wat ze ervaren hebben. Een volwassen persoon kan overweg met zijn eigen emoties, zelfs al ze vervelend zijn en verre van welkom. Hij loopt niet weg voor zijn eigen woede, zijn jaloezie, zijn schaamte. Hij doet niet wat de onvolwassen persoon geneigd is te doen: iemand of iets vinden die hem weghoudt van begrijpen hoe zijn geest en emoties werken.

Ik kan me niet veel van mijn jeugd herinneren
Er bestaat vrijwel geen jeugd waarin zich geen onplezierige dingen hebben afgespeeld. Zonder kwade opzet en met de beste intenties worden kinderen in hun ontwikkeling belemmerd en gekwetst. Het is daarom niet van belang of iemand een ‘gelukkige’ jeugd gehad heeft, maar of de persoon in kwestie een kalme en inzichtelijke kijk heeft op hoe zijn jeugd eigenlijk was, in al zijn vervelende en leuke aspecten. Het onvermogen om veel van de jeugd te herinneren zegt dan ook niet dat het idyllisch was of ‘gewoon lang geleden’, maar veel meer dat de verwerking ervan nog niet begonnen is.

Daar heb ik nooit echt eerder over nagedacht…
Deze dooddoener is een rode vlag. In ieder geval een duidelijk signaal. Emotioneel onvolwassen mensen hebben grote problemen met gesprekken die een beroep doen op kennis van het eigen geluk, lijden, ervaringen en gebeurtenissen. Als je met zo’n persoon een drankje doet en je vraagt bijvoorbeeld waarom zijn relatie eindigde, of wat betekenisvol werk voor hem is, of waar hij het meest spijt van heeft in zijn jeugd, dan heeft men een bovengemiddelde kans om te horen dat dit niet echt een boeiend onderwerp is of… dat hij er nooit echt eerder over nagedacht heeft.

Het is niet dat de emotioneel onvolwassene terughoudend is; hij leeft simpelweg zijn leven nog niet ten volle, in al zijn intensiteit en pijn.

Alles verloopt naar wens. Het gaat goed, alles is ok…
Natuurlijk misgun je niemand een goed humeur en een fijn leven. Maar… niet alleen verkeert de emotioneel onvolwassene meestal in een goed humeur, hij is gewoonweg niet in staat om een slecht humeur te hebben of een vervelend leven. Met alles in zijn leven gaat het goed (met zijn ouders, zijn werk, zijn relatie, seksleven, ambities), omdat hij niet weet genuanceerd om te gaan met boosheid, verlies, verwarring of grillige verlangens. Na een gesprek met zo’n persoon voel je je behoorlijk gedesoriënteerd, alleen al bij de gedachte dat een leven zo blij één-dimensionaal kan zijn. Maar natuurlijk is het dat niet, het is slechts de manier waarop een emotioneel onvolwassen persoon de dingen verwerkt.

Dat is gewoon een hoop psychologisch geleuter
Zodra het gesprek een kant uitgaat waarbij de emotioneel onvolwassene het idee heeft dat zijn emotionele integriteit in het geding komt, zal hij dichtklappen en autoritair reageren ‘dat het allemaal overgecompliceerde nonsens is’. Hij beroept zich op de simpelheid der dingen als zou de oorsprong van al onze problemen in teveel denken liggen. Hij adviseert ‘zoekende of bezorgde’ mensen dan ook om gewoon flinker te zijn of hij raadt ze aan wat meer uit te gaan, zodat ‘hun mentale stress afneemt’. Deze adviezen zijn nooit onderbouwd of gebaseerd op een eigen rotsvast vertrouwen. De onvolwassene sluit eigenlijk doodsbang zijn oren en zegt in feite ‘nee’ tegen ieder perspectief dat hem pijn kan doen.

Emotioneel onvolwassen mensen kunnen zeer charmant en onderhoudend zijn, maar het advies is toch om met een grote boog om ze heen te lopen en over 10 tot 20 jaar nog eens contact met ze op te nemen. Uiteindelijk is het leven veel te kort en opwindend om tijd te spenderen aan mensen die geen interesse tonen in waar het werkelijk om gaat: emotionele groei.

Zelfkennis is de eerste stap naar volwassenheid 


Reacties (5)

  • Nicolle

    • 30 oktober 2022 op 17:01
    • #

    Lieve mensen van OneSense... wanneer komt jullie boek uit? Bovenstaand verhaal vormt een mooie check box te gebruiken in de omgang met en het doorgronden van de Medemensch....
    Enneh.... wat te denken van vingerwijzen (vaak onbewust) naar de ander in plaats van voor de spiegel te gaan staan..... Ik ga meteen weer even 'Waarom we een ander de schuld geven' lezen....

    antwoord

  • Philip

    • 31 oktober 2022 op 19:12
    • #

    In vele opzichten doe ik mijn best dat het goed gaat alleen merk ik vrijwel dagelijks dat er situaties, personen of gebeurtenissen uit een kort verleden me nog parten speelt en hoe ij daarop reageer. Daarin kan ik dan wel zeggen dat ik emotioneel onvolwassen ben, terwijl ik het tik merk ik aan mezelf dat ik het lastig vind dat over mezelf te zeggen.

    antwoord

    • Gilbert

      • 15 november 2022 op 09:17
      • #

      Hallo Philip, dank voor je reactie. Dat je bereid bent geweest om mijn blogpost te lezen, betekent dat jij emotionele groei belangrijk vindt en in dat proces zit. Toegeven dat je er nog niet bent en er nog stappen te nemen zijn getuigt van introspectie en innerlijke kracht.

      antwoord

  • Helma Woerdeman

    • 04 november 2022 op 07:53
    • #

    Lieve Françoise en Gilbert,
    Het onderwerp emotioneel onvolwassen trok me, raakt me en zo fijn zoals jullie de verhandeling onder woorden brengen. Het hele raderwerk van denken, voelen, weten, naar de ander wijzen, een ander vergelijken met mezelf, en weer terug naar mezelf komt door zo’n artikel weer op gang. Ik denk ineens aan mijn moeder, die duidelijk niet emotioneel volwassen was. Ben ik het daardoor ook nog steeds niet? Zijn mijn dochters emotioneel volwassen? Gaat dit maar door? Wat voor speelbal ben ik geworden in deze samenhang..
    Ik ben er nog lang niet... pfff. Maar jullie brachten weer het een en ander op gang!
    En nu weer aan de slag hiermee.
    Hoe ziet een mens er eigenlijk uit die wèl emotioneel volwassen is?
    Ben je je daarvan bewust als je dat bent?

    antwoord

    • Gilbert

      • 15 november 2022 op 09:15
      • #

      Goed om van je te horen Helma. Wees niet te streng voor jezelf. Emotioneel volwassen worden is een groeiproces. Een mens die emotioneel volwassen is of emotioneel flink aan het groeien is, heeft dat besef omdat hij kan terugkijken op hoe hij vroeger was. Dat is één van de dingen die emotioneel volwassenen doen: ze vergelijken zichzelf nooit met een ander, alleen met zichzelf. Hier volgen nog wat kenmerken van emotioneel volwassenen. Ze zijn authentiek, liefdevol en vriendelijk, innerlijk integer, autonoom, bescheiden, onafhankelijk, geduldig, respectvol, kalm, niet manipulatief, hebben een open geest, geven grenzen aan, lopen niet weg voor problemen, kunnen overweg met kritiek en focussen op de lange termijn.

      antwoord

Plaats een reactie

Je plaatst een reactie als gast

Wie gingen je voor?