Skip to main content

Kus mij wakker 1

Learning the hard way

Laat ik voorop stellen dat ik een groot deel van mijn leven - naast het najagen van plezier - hard heb gewerkt. Het laatste niet altijd met onverdeeld genoegen, maar het eerste toch zeker met veel enthousiasme. Sinds mijn pubertijd zag ik mijn persoonlijke vrijheid als het hoogste goed. Avonturieren, grenzen verleggen, uitbundig genieten, ad fundum. Ik was een 'diehard' feestneus. Het is maar wat je onder genieten en vrijheid verstaat.

2x verslaafd
Behalve plezier najagen, streefde ik ook naar maatschappelijk succes, wat voor mij bestond uit status, invloed en geld, de hele mikmak. Daar stak ik veel tijd in, zo veel tijd zelfs dat ik een workaholic werd. Ik had het niet eens in de gaten. Niet alleen was ik verslaafd aan vertier, ik was ook werkverslaafd. Twee verslavingen die door onze maatschappij niet als probleem gezien worden. Hoewel overwerken de 'cocaïne van deze tijd' is, wordt workaholic zijn in onze Westerse samenleving beloond met een ere-status, in plaats van erkend als een verslaving. En doelloos je plezier najagen wordt in de media alleen maar gestimuleerd. Daar draait een groot deel van onze economie op: instant bevrediging.

Sodeju
Terugkijkend is mijn excessief gedrag goed te verklaren. Zonder verwijt kan ik zeggen dat ik door mijn dominante vader erg kort gehouden werd. Ik mocht niet veel. Ik had als kleine jongen het gevoel dat ik in een dwangbuis liep. Ik was vaak bang en voelde me onveilig. Tegelijkertijd spoorde hij mij aan om ambitieus te zijn. Als mijn rapportcijfers in zijn ogen te laag waren kreeg ik hardhandig op mijn sodeju. Mijn vaders goedbedoelde handelswijze werd de voedingsbodem voor mijn gedrag van later. Werk en plezier waren voor mij twee verschillende dingen.

Dromers & zwevers
Met zo'n sterke focus op arbeid en vermaak was er in mijn leven geen plaats voor zelfonderzoek of zelfrealisatie. Door mijn beperkende conditionering bleef ik hangen in ambities en behoeften. Zelfrealisatie legde ik eenzijdig uit als het vervullen van mijn materiële wensen en het bereiken van mijn wereldse doelen. Nee, zelfverwezenlijking in de zin van spiritueel ontwaken of verlichting was niets voor mij. Leven vanuit je essentie, of hoe ze dat ook noemden, daar gruwde ik van. Dat was iets voor dromers en zwevers.  

Wie verschil maakt tussen droom en werkelijkheid is nog niet voldoende wakker geworden
Kees Buddingh

Ondanks mijn  bekrompen visie had ik eerder in mijn leven wel degelijk een aantal mystieke ervaringen. Alleen sprak ik er nooit over. Als kind van 6 tot 10 jaar had ik regelmatig buiten-lichamelijke ervaringen. 's Nachts trad ik uit mijn lichaam. Ik zag mezelf dan in bed liggen, kroop op mijn vliegend tapijt, vloog door de muren naar de slaapkamer van mijn ouders die allebei sliepen om daarna de meest wonderlijke plekken te bezoeken. Ik sprak er nooit met iemand over omdat ik dacht dat iedereen dat kon, zweven door de lucht en je eigen lichaam in bed zien liggen.

Vreugde op het apeneiland
Later op mijn 28ste toen ik koopvaardij-officier was, werd ik meegezogen in een overweldigende gebeurtenis. Het overkwam me op het 'monkey island'. Dit is het hoogste dek op een schip net boven de brug. Ik stond daar alleen en keek naar de uitgestrektheid van de Indische oceaan, geen zuchtje wind, geen streepje land, het water was als een spiegel zo glad, de zon verzonk langzaam achter de horizon en kleurde de zee en de hemel bloedrood. Het was een adembenemend gezicht. Ik genoot intens en liet me omarmen door deze verbluffende schoonheid. Ik voelde me nederig en dankbaar tegelijk. En toen gebeurde het. Alles begon te vervloeien. Alles werd zee. De zee werd zon. Ik was het schip, het schip de zon. Er was geen onderscheid, alles was één en hetzelfde. Na een poosje kwam ik weer los van de zon en zee. Ik stond op het 'monkey island'. Tranen van vreugde. Nooit eerder had ik me zo compleet gevoeld. Toch deelde ik deze ervaring met niemand.

Safe Our Souls
Twee jaar later zag het weer er anders uit. Het was nacht en we bevonden ons in een vliegende storm windkracht 11. Het schip, een chemicaliëntanker, verkeerde in nood. Er was brand uitgebroken in de machinekamer. De gezagvoerder had een SOS laten uitgaan, want we waren onbestuurbaar en lagen op ramkoers met een stekende olietanker. Onze situatie was rampzalig, maar er was geen paniek. De officieren en de bemanning hadden elk hun positie ingenomen. Ik rende van de accommodatie naar het achterdek waar in geval van calamiteiten mijn vaste positie was. Het schip helde ineens zwaar over naar stuurboord en toen zag ik ze, de sloffen van mijn beste maatje, ze waren vast gesmolten aan dek, zo heet was het vuur daaronder in de machinekamer. Ik vermoedde dat hij overboord geslagen was. Wat een teringzooi! Maar er was geen tijd voor verwarring. Focus, ik had focus nodig.

Helicopterview
En ineens zag ik mezelf staan, daar bij die sloffen, ik keek letterlijk op mezelf neer. Ik keek naar Gilbert, hoe hij naar het achterschip rende. Ik zag hoe hij zijn persluchtmasker voor zijn gezicht deed om de brandende machinekamer in te gaan. Ik zag hoe een huizenhoge golf over het achterschip sloeg en Gilbert optilde als een veertje. Ik zag hoe hij met zijn armen om zich heen zwaaide voor houvast, hoe hij die vond in een leiding, hoe de golf wegtrok en Gilbert hard tegen het dek aansloeg. En toen werd hij die alles rustig waarnam in één keer weer Gilbert. Door de klap was de lucht uit mijn longen geslagen. Alles deed pijn, maar er moest nog te veel werk verzet worden om verward te kunnen zijn. Want wie was ik nou? Was ik Gilbert die volop in beweging was? Of was ik dat wat Gilbert bijna overboord had zien slaan? Onbewogen. Wie was ik verdomme? Maar er was geen tijd om hierover na te denken. Ik moest handelen. Geen tijd. We moesten het schip redden. En dat is precies wat we deden.

Denderend door het leven, geteisterd door onzekerheid en afgedwaald van mezelf heb ik mij verloochend
W. Renata

Bless her soul
Niet lang na deze gebeurtenis maakte ik de overstap naar het bedrijfsleven. Ik noem mijn tijd in het bedrijfsleven wel eens gekscherend de duistere periode in mijn leven, zoiets als de donkere Middeleeuwen. Het was een periode van geestelijke verarming en emotionele afstomping. Het lag niet zozeer aan de bedrijfstak - hoewel deze spiritueel niet de meest uitdagende was - als wel aan de wijze waarop ik in het leven stond. In de basis draaide alles om werk, materie, status en plezier, verborgen achter een masker van gecultiveerde ontkenning. Met de snelheid waarmee ik door het leven denderde was er sprake van een schrijnende oppervlakkigheid en een groot gebrek aan innerlijke reflectie. Toch kende deze periode twee hoogtepunten. Mijn relatie met Françoise (bless her soul) en mijn burnout die definitief het oude afsloot en een nieuw begin inluidde.

Burnout blues
Hoewel ik mijn tijd in het bedrijfsleven wel eens vergeleek met de donkere Middeleeuwen en mijn burnout met de plundering van Rome, werd het me later duidelijk dat dit allemaal bij mijn spirituele ontwikkeling hoorde. Ik had blijkbaar gekozen voor bewustwording op de harde manier. Ik was zo ongenadig onderuit gegaan, dat ik niet goed wist hoe overeind te komen. Ik had het gevoel opgezogen te worden in een inkzwarte put. Het was Françoise die mij haar hand toestak en voorkwam dat ik verdronk. Maar eenmaal boven was ik fysiek uitgeput, mentaal opgebrand en emotioneel verdwaald.Toch was er iets in mij dat ongebroken was en fluisterde: 'Dit is niet wat je wil. Kijk wat je wil'.

Ankers los!
Eindelijk, na zo lang geleefd te hebben vanuit reflexen koos ik voor reflectie. Best lastig als je je hopeloos verloren voelt. Al mijn ankers waren losgeslagen. Alles waar ik in geloofd had was neergegaan. Het leven waar ik zoveel waarde aan hechtte, bleek een grote illusie. Ik wist niet wat ik wilde. En het ergste…ik wist niet wie ik was. Moest ik mezelf echt opnieuw uitvinden? Moest ik na zoveel jaar mezelf nog ontdekken? Blijkbaar. En zo begon ik aan een nieuwe reis. Een reis naar binnen. Ik begreep dat mijn leven tot zover niet voor niets was geweest, want het zijn de pijnlijke ervaringen die de kracht hebben ons te transformeren. De plundering van Rome - mijn burnout - zou veel dingen wegnemen die ik niet langer nodig had, zoals mijn opgeblazen zelfbeeld. Van lieverlee ontdekte ik wat ik al zoveel jaar niet had willen zien: mijn essentie. Hij brak door.

Voor het vervolg van deze blogpost ... klik hier


Plaats een reactie

Je plaatst een reactie als gast

Wie gingen je voor?